Einde in zicht..

We zitten alweer bijna aan het eind van mijn laatste week hier in Shenyang. Aanstaande maandag vertrek ik met Kristina, mijn kamergenote, richting Beijing. De tijd is in een oogwenk voorbij gegaan maar als ik even terugblik is er zoveel gebeurd.

Mijn Chinees is met sprongen vooruit gegaan. Al dat drillen heeft dan toch zijn effect gehad. In het begin was ik vooral kritisch maar achteraf moet ik zeggen dat we fantastische leraressen gehad hebben hier op de universiteit. Waar ik in Spanje waarschijnlijk een jaar over zou doen heb ik hier in 3,5 maand kunnen leren. Het feit dat je in een Chinese omgeving zit met constant Chinees om je heen doet wonderen. Maar er is nog veel meer gebeurd.

Sinds 29 juni zal ik iedere maand een artikel schrijven voor een online magazine genaamd The Wall Street International. En het is allemaal in Shenyang begonnen. In mijn vorige blog vertelde ik over een schilder die ik hier heb mogen bezoeken. Ik raakte zo geïnspireerd door deze man dat er eigenlijk vanzelf een artikel uit is komen voortvloeien. Dit artikel heb ik toen aan verschillende kranten en tijdschriften gestuurd en de WSI reageerde gelijk enthousiast en bood me een maandelijkse plek aan om over kunst en artiesten te schrijven. Dus, met Su Dong Ping is het allemaal begonnen en ik heb inmiddels al drie artikelen in petto die op de 29ste van iedere maand gepubliceerd zullen worden. Ik heb hier ontdekt dat schrijven over kunst en artiesten mij ontzettend veel voldoening geeft en dit is een weg die ik zeker verder wil bewandelen. (Benieuwd? Klik dan even hier: http://wsimag.com/art/16026-su-dong-ping-the-abstract-artist)
Ik ben gewend geraakt aan het leven hier. Ik ben inmiddels een expert geworden in het “naar de wc gaan in China”. Het is misschien niet zo fris om het nu over toiletten te hebben maar hier in China hebben ze op de meeste openbare plekken (zoals de universiteit) geen “westerse wc’s”. Het is gewoon een porseleinen gat in de grond en daar “zit” je dan….op je hurken. Trouwens uitstekend voor het trainen van de bovenbenen: geen squat meer gedaan sinds ik hier in China “zit” (haha).

Aan de ene kant kijk ik ernaar uit om terug te gaan naar Spanje maar aan de andere kant zou ik ook zó kunnen blijven. Het leven in China is fascinerend en er valt nog zoveel te zien en te leren. Er zijn zoveel dingen die ik zeker zal gaan missen: het heerlijke eten wat je overal voor minder dan een euro kan kopen, de 24-uurs winkels en restaurants, mijn wekelijkse facials bij mijn favoriete roddeltante, de winkels die op zondag open zijn, mijn lessen en mijn klasgenoten…Het Ave Maria wat tijdens de pauzes gespeeld wordt en wat me inmiddels de neiging geeft om op mijn tenen door de gangen te dansen, als een engeltje op spitzen.

Maar er zijn ook dingen die ik zeker niet ga missen. Op nummer één staat ongetwijfeld de luchtvervuiling. Dit zal zeker hét probleem worden voor de toekomst van China. In Shenyang valt het nogal mee en zo af en toe worden we hier beloond met blauwe luchten en zonneschijn. In Beijing is het echter iedere dag grijs en wordt de zon onzichtbaar gemaakt door een dikke deken van smog. Dit zou voor mij het leven in zo’n grote stad als Beijing of Shanghai onmogelijk maken. Op nummer twee staat het verkeer en vooral de chauffeurs. Het is een dagelijkse bron van ergernis. Auto’s scheuren hier door de campus, rijden op de verkeerde helft van de baan, gaan tegen het verkeer in, stoppen midden op de weg (why? Whhhyyyyy?) en negeren stoplichten. Je kunt het zo gek niet bedenken of het heeft plaatsgevonden in deze stad. Hoe deze mensen ooit hun rijbewijs hebben kunnen halen is voor mij persoonlijk het achtste wereldwonder.

Mijn tijd hier zit er bijna op maar er volgt nog een kort avontuur in Beijing waar ik zeker over zal berichten. Ik zal jullie op de hoogte houden met een allerlaatste artikel vanuit China. Zucht.