Ik ben Confucius niet!

Lieve allemaal!

Het is buiten (en binnen eigenlijk ook) vreselijk koud (ik weet het, ik mag niet klagen vergeleken met Nederland en Spanje maar toch: WAT IS HET KKKOUD!). Ik zit hier op mijn harde Chinese bed (sinds kort weet ik dat dit chuáng heet, jaja!) met een opgevouwen elektrische deken op mijn voeten. Ik droom van vorige week, toen het nog heerlijk 30 graden was en ik al puffend op zoek ging naar ijsjes en koude drankjes maar, ik heb zeker iets verkeerds gedaan, want in het weekend daalde de temperatuur genadeloos naar zo´n 6 graden, grijze lucht en stortregen inbegrepen...

Gelukkig was het afgelopen zaterdag nog heerlijk warm en konden we ´s avonds genieten van het "Chinese Lantern Festival" in Pinxi. Dit is een jaarlijks feest wat in dit dorpje gehouden wordt om de feestdagen van het Chinese nieuw jaar af te sluiten met de aller allerlaatste goede wensen. Inmiddels is het een behoorlijke toeristische attractie geworden en stroomt het hele dorp vol mensen rond deze dagen maar, ondanks de dringende en duwende menigte, was het zeker de moeite waard. De universiteit had een uitje georganiseerd naar Pinxi om het festival bij te wonen en uiteindelijk vertrokken er zo´n 7 bussen, vol met studenten, richting Pinxi. Het ritueel is eigenlijk als volgt: je koopt een grote papieren lampion voor zo´n 2 euro, je tekent er wat grappige gezichtjes op, misschien een hartje hier en daar, je schrijft er wat op (populaire wensen zijn: geef me geld, geef me geld en oh ja, geef me geld) en dan bind je onder de lampion een bundeltje met papiergeld. Dit wordt dan in de fik gestoken waardoor de warmte de lampion zal doen stijgen richting de goden in de hemel. Ondanks deze nogal kapitalistische bedoening, was het bijzonder mooi om zo´n 200 lampionnen de donkere lucht in te zien gaan. Het is moeilijk om daar foto´s van te maken maar ik heb het geprobeerd en het geeft toch wel een indruk. Het is iets wat ik nooit zal vergeten!

Afgelopen donderdag begonnen de eerste lessen van het tweede trimester en het is behoorlijk anders! De lerares is lekker fanatiek en was zo vriendelijk om ons iedere week 3 examens voor te gaan schotelen. De klasgenoten zijn bijna allemaal nieuw. Alleen twee Japanse klasgenootjes van mijn vorige klas zijn met me meeverhuisd. Ik zit dus in een nieuwe Verenigde Naties: één Amerikaan, één fransman (die om de één of andere reden ook vloeiend Spaans en Engels spreekt), een Japans meisje, een meisje uit Honduras, een Filipijnse, een Mongool (uit Mongolië wel te verstaan!) en een Boeddhistische Monnik uit Butan. Toen ik vroeg wat voor een monnik hij was (Tibetaan, Zen, Taoïstisch, Boeddhistisch, weet ik veel) zei hij vrolijk: I am Boeddha. Aha! Dus, ik zal voortaan bij Boeddha in de klas zitten!

Zonder grappen echter, hopelijk kan hij ons wat "verlichting" brengen wat de lerares praat 100 wps (woorden per seconde) en ze gooit er iedere dag zo´n 30 nieuwe en nooit eerder vertoonde woorden tegenaan alsof het niets is. Toen ik vandaag, heel verlegen, heel langzaam maar heel vermoeid en hopeloos verloren in die zee van nieuwe woorden, mijn vinger richting plafond zag rijzen, keek ze me vragend aan. "Ja?" Toen hoorde ik mijzelf zeggen in mijn beste Chinees van 3 maanden: "Ehm...Ik vind uw Chinees erg mooi en het klinkt fantastisch maar ik begrijp niet echt waar we het nu over hebben. De woorden die ik begrijp en die ik kan schrijven zijn de woorden die we tot nu toe hebben geleerd uit het boek, de rest, nou, daar snap ik eigenlijk de ballen van" (oké, eerlijk is eerlijk, ik zei gewoon, de rest snap ik niet) waarop de rest van de Verenigde Naties opgelucht ademhaalde en heftig met instemmend hoofdschudden begon. "Oh" zegt ze, "dus jullie kennen alleen de woorden van hoofdstuk 1 tot en met 10 van boek 1?" (heftiger hoofdschudden met hier een daar een instemmende grom) "Nou, oké, vanaf nu zal ik wat langzamer praten en doen we het rustig aan". Ze dacht zeker dat we allemaal Confucius waren en al sinds het jaar 500 voor Christus in Taipei wonen en naar deze school gaan... In ieder geval, het is even wennen deze nieuwe klas maar we gaan er lekker energiek tegenaan. Yes we can!

Ik zal de oude klas wel missen want het was toch veel gezelliger, vond ik. Misschien is het een kwestie van wennen en zullen we ook dit trimester een leuke tijd tegemoet gaan. Hopelijk zullen de 200 lampionnetjes en de Boeddha daarvoor gaan zorgen.

Fijne week aan iedereen en tot snel!